Zelfs op de meest zonnige dagen was alles in een soort duister gehuld. Ik kon niet meer lachen, kon het zelfs niet meer opbrengen om aan gesprekken met vrienden deel te nemen.
Als we gingen chillen, lag ik 9 van de 10 keer te maffen. Ze vonden het wel grappig. En pestten me ermee. Ik vond het vooral klote want het ging echt niet meer.
Er waren momenten dat ik dacht, het is helemaal niet erg als ik morgen niet meer wakker word.